گاهِ رهایی
چهل روز به عزایش نشستیم، یا حسین گفتیم؛
ولی چرا؟!! آن هم بعد از این همه سال!!
چون اماممان خونش به ناحق ریخته شد و هدر رفت؟
چون اهلش را به اسیری بردند؟
فقط همین؟!! نه؛ مسلما اینگونه نیست و نباید باشد.
باید به گونه ای عزادار باشیم که مکتب مولایمان زنده بماند؛
« هیهات من الذله » او زنده بماند؛ زنده با عملمان؛
اگر عملمان حسینی نباشد، اگر در گفتار و کردار به او تاسی نکنیم،
اگر اهداف قیامش را سرلوحه ی زندگی مان قرار ندهیم ؛
چگونه مکتبش زنده خواهد ماند؟!!
و اگر شخصیت و عظمت حضرتش را درک نکنیم؛ چگونه توانیم او را جلودار قافله مان قرار دهیم؟!!
قافله ی عزا رو به سوی تعالی دارد، رو به سوی انسان سازی؛
و این تنها با معرفت حاصل می شود.
آنگاه در چنین قافله ای هر قطره ی اشکت ارزش دارد؛ چون گامی رو به سوی تعالی خواهی برداشت،
گامی همراه با یقین.
پس این بار با اطمینانی مضاعف می گویی:
« یا لیتنا کنا معک »
مواظب باش که؛ با زبان دلت بگویی،که دلت هرگز دروغ نمی گوید.
| Design By : Pichak |
